martes, 6 de mayo de 2008
Sort?
Què és la sort sinó casualitat, tot i que n'hi ha que diuen que les casualitats no existeixen? Què és ser feliç sinó no dependre de res, encara que alguns pensin el contrari? Què és créixer sinó tenir noves experiències, i aprendre d'elles, i madurar?
Perquè creu i no cara? Perquè negre i no blanc? Murphy, dirien alguns. CASUALITAT. O com a mínim em consolo pensant-ho, ja que si tot fos com és ara, seria díficil de suportar-ho gaire temps més sense energia o suport suplementaris [no vitamínic, emocional].
Perquè tot el que abans semblava ideal ara s'ha enterbolit, deixant com a única reparació un procés massa llarg i laboriós com per dur-lo a terme?
A mesura que passa el temps, un s'adona que res no es salva d'esdevenir vell, decrèpit i oblidat. En cada petit procés que existeix a la vida es pot observar aquest cicle: naixement, esplendor, decadència i FI. Es pot aplicar en tot moment, relació, etc.
{ 6 preguntes. 0 respostes }
viernes, 2 de mayo de 2008
Corcovado
Quiet nights of quiet stars
Quiet chords from my guitar
Floating on the silence that surrounds us.
Quiet thoughts and quiet dreams
Quiet walks by quiet streams
And a window that looks out on Corcovado,
Oh, how lovely
Um cantinho, um violão
Esse amor, uma canção
Pra fazer feliz já que se ama
Muita calma pra pensar
E ter tempo pra sonhar
Da janela vê-se o Corcovado
O Redentor, que lindo
Quero a vida sempre assim
Com você perto de mim
Até o apagar da velha chama
E eu, que era triste
Descrente desse mundo
Ao encontrar você eu conheci
O que é a felicidade, meu amor
Corcovado - Stan Getz, Joao Gilberto, Austrud Gilberto
miércoles, 30 de abril de 2008
Mentiras
Me desesperas. Me desespera observar tu hipocresía, percibir todas y cada una de tus mentiras y entonces darme cuenta que ya nada es lo mismo. Pero sobretodo me duele. Porque...¿qué se conserva al fin y al cabo? ¿La amistad? Ya os puedo asegurar yo que no. Sólo se trata de hablar, aunque sea para denegar el permiso para saber sobre tu vida; lo único que quiero es ayudar/escuchar, porque simplemente, me siento bien haciéndolo. Y no, no es curiosidad, aunque puedas pensarlo. Se llama confianza, y creo que no he dado motivos para que no la deposites en mí. Repito: creo; si acaso argumenta lo contrario
{ Lo que mas me duele es que no tengas ni el valor de decir: "No" }
Porque, como dijo un amigo una vez, vivimos en un mundo de mentiras, y tu no haces más que ayudar a ello (al menos por lo que a mí concierne).
Espero muchas cosas, pero sobretodo entender... y ser entendido.
sábado, 26 de abril de 2008
Memories
Lately, there's an idea that comes to my mind again and again: Memories. Now I think more about life, death, and all that surrounds us, maybe I have reached the point when everybody begins asking himself some questions, maybe it's simply that the events I have been passing through have made me think.
"Now, though, I realize that all I can put in the imperfect vessel of writing are imperfect memories and imperfect thoughts." (Haruki Murakami)
I will not break down nor start to cry, because whatever had happened in the past, life goes on. People carry on with their life, and so must I. Not forgetting, simply pretending that nothing ever happened.
"Now, though, I realize that all I can put in the imperfect vessel of writing are imperfect memories and imperfect thoughts." (Haruki Murakami)
I will not break down nor start to cry, because whatever had happened in the past, life goes on. People carry on with their life, and so must I. Not forgetting, simply pretending that nothing ever happened.
sábado, 19 de abril de 2008
Records
Recordo uns ulls inquiets,
envellits pel temps viscut,
mirar-me dolçament,
protegint-me, segurs,
en el món dels infants.
Recordo un llum apagar-se,
en la foscor d’una nit d’hivern,
havent après que, tot somniant,
el demà arribarà.
L’ilusió del primer cop, per anar
a trobar l'amor desitjat
... i el plor, desconsolat,
del primer desengany.
Recordo l’escalfor
d’unes paraules tendres,
dels de casa,
en qualsevol moment,
en qualsevol instant,
per redreçar el camí sempre,
per anar fent endavant.
La timidesa del primer treball,
el descobriment, ingrat,
que la vida es va endurint,
essent, encara, massa jove
per lluitar.
I, frec a frec, la cara amarga
de la mort,
que s’enduu éssers estimats,
no comprenent cap raó,
no entenent cap perquè...
Tot són records,
coses que he tingut i he perdut,
que tinc i estic perdent,
coses que tindré... i que perdré.
Perquè la vida és feta de moments,
sensacions, mirades, olors,
sentiments a flor de pell,
que van i vénen,
que es queden avui,
que marxen demà,
per sempre més...
No queda res, només la certesa
d’una vida plena,
teixida d’alegries i neguits,
de somriures, de plors,
de bellesa i amargor...
Una vida trenada
per mil formes de moments,
presents, absents...
Perquè la vida, tota ella, és, esdevé,
un record...
envellits pel temps viscut,
mirar-me dolçament,
protegint-me, segurs,
en el món dels infants.
Recordo un llum apagar-se,
en la foscor d’una nit d’hivern,
havent après que, tot somniant,
el demà arribarà.
L’ilusió del primer cop, per anar
a trobar l'amor desitjat
... i el plor, desconsolat,
del primer desengany.
Recordo l’escalfor
d’unes paraules tendres,
dels de casa,
en qualsevol moment,
en qualsevol instant,
per redreçar el camí sempre,
per anar fent endavant.
La timidesa del primer treball,
el descobriment, ingrat,
que la vida es va endurint,
essent, encara, massa jove
per lluitar.
I, frec a frec, la cara amarga
de la mort,
que s’enduu éssers estimats,
no comprenent cap raó,
no entenent cap perquè...
Tot són records,
coses que he tingut i he perdut,
que tinc i estic perdent,
coses que tindré... i que perdré.
Perquè la vida és feta de moments,
sensacions, mirades, olors,
sentiments a flor de pell,
que van i vénen,
que es queden avui,
que marxen demà,
per sempre més...
No queda res, només la certesa
d’una vida plena,
teixida d’alegries i neguits,
de somriures, de plors,
de bellesa i amargor...
Una vida trenada
per mil formes de moments,
presents, absents...
Perquè la vida, tota ella, és, esdevé,
un record...
sábado, 12 de abril de 2008
martes, 8 de abril de 2008
Realismo: ¿solución?
Cómo añoro la tranquilidad de antaño, cuando, bajo el omnipotente manto de la infancia, nada podía hacer daño, excepto, claro está, el daño físico. Es curioso, con el paso del tiempo, a medida que vamos alcanzando lenta y pesadamente lo que algunos llaman madurez, todo lo que antes nos dañaba físicamente se nos hace más facilmente soportable; en cambio, nos volvemos cada vez más vulnerables a causa de los sentimientos. Pero lo peor de todo es que si son profundas, las heridas de este último tipo no desaparecen nunca. Es lo que el típico psicoanalista calificaria como 'trauma adolescente'.
Hmmm. Y como siempre, me he ido por las ramas. He empezado a hablar de tranquilidad i he acabado haciendo referencia a un psicoanalista. Bueno, volvamos al tema.
Hoy, hablando con una amiga yo le decía que debía ser más realista, una decisión que yo tomé no hace tanto tiempo atrás. Pero cuando consideras las opciones realistas, te das cuenta de que en realidad no lo son. Que pese a todo, no existen opciones realistas, o bien porque éstas no te consideran a ti una opción realista o simplemente, porque "no te consideran".
Espero que el tiempo me haga cambiar de opinión.
Hmmm. Y como siempre, me he ido por las ramas. He empezado a hablar de tranquilidad i he acabado haciendo referencia a un psicoanalista. Bueno, volvamos al tema.
Hoy, hablando con una amiga yo le decía que debía ser más realista, una decisión que yo tomé no hace tanto tiempo atrás. Pero cuando consideras las opciones realistas, te das cuenta de que en realidad no lo son. Que pese a todo, no existen opciones realistas, o bien porque éstas no te consideran a ti una opción realista o simplemente, porque "no te consideran".
Espero que el tiempo me haga cambiar de opinión.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)